“Ik heb het podium vervloekt. Gedacht: ik wil niet meer.” Gelukkig gaat Trijntje Oosterhuis niet snel bij de pakken neerzitten. Met als resultaat: haar 25-jarig jubileum, een nieuw album én een zinderende clubtour. “We zijn onbevangen als jonge honden.”
tekst THEA TIJSSEN foto’s MIKE VAN DEN TOORN styling MAUREEN POWEL visagie METTINA JAGER
Dat Trijntje makkelijk praat, zien we vaak op tv. Maar ook in real life blijkt ze een enthousiaste verteller. Ze zit nog maar net, als ze spontaan over haar meest recente optreden en opnames van haar nieuwe album begint. “Laatst trad ik op in het Vondelpark. Het is mijn ‘achtertuin’, dus dat voelt heel vertrouwd. Alain Clark liep toevallig met zijn zoontje door het park en rapper Glen Faria, Henny Vrienten en Candy Dulfer waren er ook. Ze kwa men allemaal naar ons kijken en Candy deed zelfs nog mee. Zo’n heerlijke middag! Ik dacht: dit is de blauwdruk van hoe ons leven is. Iedereen haakt aan, ongedwongen en gezellig. Tegelijk was het een mooie afspiegeling van mijn nieuwe Nederlandstalige album en hoe mijn tour eruit gaat zien.”
En, is dat gelukt met de opnames van ‘Dit is voor mij’, je nieuwste album?
“Zeker! Jelte (Jett Rebel, die dit album produceer de, red.) en ik creëerden een soort onbevangen ‘alles voor de muziek’ -gevoel. Dat je allemaal in vuur en vlam staat van iets wat je muzikaal wilt neerzetten. Dat vind ik goed hoorbaar op deze plaat: iedereen die eraan heeft meegewerkt, ging onvoorwaardelijk voor het plezier van het muziek maken. Onbevangen als jonge honden.”
Zijn er nog grappige dingen gebeurd tijdens de opnames?
“Jelte is vaak bij mij langs geweest om de toonsoor ten uit te zoeken of om ideetjes uit te wisselen. Dat voorbereidende proces vergt ook nogal wat, maar het was supergezellig. Ik heb er echt een vriendje, een muziekmaatje, bij. Maar als ik had gekookt en de kinderen renden door de huiskamer, dan was Jelte gewoon het vijfde kind. Hij zat ook vaak in de prinsessentent met mijn dochter Maël haar nagels te lakken. Zo gezellig! Ze was door het dolle heen, mocht elke keer een andere kleur kiezen. Het voelt alsof wij de muziek ‘zijn’ en het gewone leven daar doorheen fladdert. Zo was ook het hele proces van deze plaat. Eenmaal in de studio waren we iets meer gefocust op de opnames, maar ook daar was het heel gemoedelijk en gezellig.”
Je kunt rationeel wel denken: het gaat over, maar op dat moment voelt het misschien niet zo. Hoe ging je daarmee om?
“Het ligt allang achter me, waardoor ik er nu goed over kan praten. Als je er middenin zit, is het overweldigend, maar je moet er toch doorheen. Ik keek terug op hoe vrienden en collega’s met tegenslagen waren omgegaan. Zo heb ik Marco (Borsato, red.) gezien toen hij door dat verschrikkelijke faillissement ging. Hij had toen ook zijn vertrouwen in alles en iedereen verloren. Hij moest zich verankeren: waar zit nog de veilige basis onder m’n voeten? Ook wel weer mooi van ons vak: dat als alles omvalt, je de basis uit jezelf moet halen. Dat is moeilijk, maar als je dat eenmaal kunt, ben je sterker dan ooit.”
Heb je destijds hulp gezocht?
“Jazeker. Want het is wel echt een dilemma als je daar doorheen gaat. Optreden is hetgeen waar ik zo van sparkle, wat mij het gelukkigst maakt. Terwijl ik toen letterlijk dacht: nu kan ik het even niet. Ik had een haat-liefderelatie met mijn eigen ‘kern’. Ik denk dat veel mensen dit herkennen, maar dat niet iedereen erover durft te praten. Zij gaan dan aan de drank, grijpen naar drugs, worden agressief of belanden in een depressie. Gelukkig hoor ik bij degenen die erover durven te praten. Het gaat een keer over, maar je moet het zeker wel aanpakken.”
Meer lezen over Trijntje? Je lees het in de nieuwste Beau Monde.
