Eerst was er ‘dat filmpje’, daarna een ongelukkige val van de trap waarbij ze haar vers geopereerde heup verbrijzelde. Het zat Patricia Paay (70) de afgelopen jaren niet mee. Maar de kleine vedette is terug. Een tikje schuwer, maar nog net zo charmant. “Ik ben net een asielhond die weer goed terecht is gekomen!”
interview SANDRA TEN BRINK foto’s DARIO & MISJA styling PASCALLE SWINKELS visagie BRITT SLEEBOS met dank aan HUIZE RUSTOORD, ESBEEK
Donderdagmiddag. Thuis bij Patricia, een villaatje op een voormalig vakantiepark in het Brabantse Wernhout. Ingericht met grijze en zwarte meubelen, gouden beeldjes, kleden met dierenprint, grote zwart-witfoto’s en koffietafelboeken. Patricia brengt thee en koekjes en rommelt nog wat in de keuken. Haar twee hondjes, de rossige Pomeranian Lilly en de zwarte Pom Zwabber, vleien zich ondertussen tegen de visite aan. Patricia: “Dit is een heerlijk huisje. Het liefst zou ik het oppakken en in zijn geheel verplaatsen. Ik ben hier tot rust gekomen toen ik het nodig had, maar het is te ver van de showbizz. Je moet af en toe je gezicht laten zien op de rode loper: hallo, ik ben er nog! We zijn nu aan het kijken in de regio Den Haag, waar mijn man Robbert werkt, en Rotterdam, waar mijn dochter Christina woont.”
Wat zou jij, gelouterd artiest, jong talent willen meegeven?
“Iedereen roept: je moet jezelf blijven. Maar dat lukt niet als heel Nederland je kont kust. Neem zo’n Lil’ Kleine. Met geld smijten en champagne spuiten. Grote mond. Je mag van je heldenstatus genieten, maar moet niet denken dat je beter bent dan anderen. En je er al helemaal niet naar gaan gedragen. Blijf dankbaar. Succes is een momentopname. Na een top komt altijd een dal. Ik heb dit ook met Adam gezien. Die was steenrijk en dacht dat hij nog rijker zou worden, maar op een gegeven moment kwam het dal en was hij bijna alles kwijt. Ik was het niet met zijn beslissingen eens. Ik was 15 jaar ouder en behoudender: wees zuinig op het geld, je weet niet wat er gaat gebeuren, wees een keer tevreden. En ik kreeg gelijk.”
In een interview zei je: ik ben twee keer rijk geweest maar ervoer dat nooit als prettig.
“Geld verandert mensen. Dat zag ik ook in mijn eerste huwelijk, met Joey Fresco. Tegen mij was hij heel lief, maar hij kon erg lelijk doen tegen zijn personeel of de bediening als we uit eten waren. Ik hou daar niet van. Hoe rijker hij werd, hoe banger ik werd dat we er iets voor in moesten ruilen. En als dat ‘iets’ geen geld zou zijn, zou het geluk zijn. En ja hoor. Ik had allemaal mooie spullen, maar op een dag keek ik om me heen en realiseerde ik me dat ik warmte en liefde miste. Cruciaal voor een liefdesmens zoals ik. Toen Adam het steeds beter ging doen, belde ik mijn moeder: ‘Gadverdamme, deze wordt ook al rijk.’ Ik vond het beangstigend, er moest wel iets misgaan. Hij zou ziek worden, er zou iemand doodgaan, het zou niet goed gaan met ons kind. Geld doet er niet toe. Natuurlijk is het fijn dat je lekker kunt eten en in een mooi autootje rijdt, maar het is belangrijker dat je je veilig voelt. Dat het gezellig is en je gelukkig bent.”
De afgelopen twee jaar heb je soberder moeten leven. Dat kán niet gezellig zijn geweest.
“Dat is ook weer waar. Vroeger pakte ik alles wat ik wilde in de supermarkt, nu moet ik er even bij nadenken. Na dat filmpje ben ik ingestort. Ik durfde niet meer naar buiten. Ik werd ook niet meer gevraagd voor schnabbels: we laten haar maar even met rust. Toen kwam mijn heupoperatie en daarna mijn val. Hierdoor heb ik veel af moeten zeggen. Zoals ‘Het perfecte plaatje’: ik kon niet over het strand rennen of door een fotostudio kruipen. Maar ook simpele shows als ‘Ik hou van Holland’. Ik kon niet anderhalf uur staan of van de ene naar de andere kant sprinten. Met als gevolg: minder inkomsten. Maar nu gaat het beter, ik heb al wat leuke dingen aangenomen. Ik mag alleen nog niet zeggen wat.”
Terugkijkend, wanneer was je het meest gelukkig?
“In Amerika, met Adam en Christina. Daar was ik Mrs. Curry. Niemand kende me, ik kon anoniem over straat. En dat ik op mijn 41ste nog mama mocht worden… In mijn eerste huwelijk was het niet ‘im frage’. Joey was Joods, zijn familie wilde niet dat hij een kind kreeg met een shikse. Ik voelde me altijd net dat beeld van Zadkine, dat in Rotterdam staat: een lijf met een gat. Ik snapte alleen nooit wat dat gat was. Totdat Christina werd geboren. Toen ik haar voor het eerst zag, wist ik het: ik móest moeder worden. Het mooiste wat ik heb meegemaakt. Tienduizend keer leuker dan die hele showbizz.”
Meer lezen over Patricia? De nieuwe Beau Monde ligt nu in de winkel!
